ΦΑΡΑΓΓΙ ΣΑΡΑΚΙΝΑΣ-ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

ΘΕΜΑ: Φαράγγι Σαρακίνας, ένα ακόμη θαύμα της φύσης. Εκδοχή Β΄ 2011

        Η ομάδα του ορειβατικού, πιστή στο πρόγραμμά της οδηγήθηκε με αυτοκίνητα στην διακλάδωση του δρόμου προς Μάλλες Χριστό.

        Περίπου 200 μ. πριν από το ποτάμι που διασχίζει την Σαρακίνα, η μελωδία της υδάτινης ορχήστρας , χάιδευε απαιτητικά τα αυτιά μας. Ήταν μαγνήτης. Η έλξη τόσο δυνατή που κάθε σκέψη για αντίσταση, φιλτραριζόταν μέσα στην ανάγκη του είναι μας, να νοιώσει τον οργασμό της φύσης

        Εδώ αρχίζει η υγρή περιπλάνηση. Κάτι που όλοι το θέλαμε, το είχαμε ανάγκη. Η ιδέα και μόνο μιας μικρής περιπέτειας σε ένα τόσο φημισμένο φαράγγι , μας ανέβαζε την αδρεναλίνη στα ύψη.  

Η καρδιά μας χτυπά δυνατά. Όλες οι αισθήσεις σε επιφυλακή . Δεν θέλαμε να χάσουμε τίποτα από τα δρώμενα της φύσης. Τους υπνωτικούς ήχους, τα σμιλευμένα με τόσο θαυμάσια γλυπτική ικανότητα -με όλα τα χρώματα τις ίριδος τοιχώματα του φαραγγιού, τις ανοιξιάτικες μεθυστικές ευωδίες, το βελούδινο και ταυτόχρονα  αιματηρό καμιά φορά άγγιγμα των διάφορων αγκαθωτών φυτών, τις  αρωματικές γεύσεις κάποιων φαγώσιμων καρπών και φυτών.

 Δέκα  βήματα πριν από το δροσερό ραντεβού μας. Εμείς, μια χούφτα άνθρωποι. Άλλοι μόνιμοι και άλλοι περιστασιακοί εραστές της φύσης. Μένουμε με τα μαγιώ μας και τα ορειβατικά άρβυλα. Κάνουμε την πρώτη επαφή. Τι γλυκιά πρώτη  επαφή! Τα βράχια γλιστρούσαν. .Τσαλαβουτούσαμε κατηφορίζοντας το φαράγγι και όπου λιμνούλα με νερό , να  ένα πήδο μέσα. Με έλεγχο βέβαια για να μη βραχούν τα σακίδιά μας. Παιγνιδιαρίζαμε. Η παιδική ξεγνοιασιά και ο αυθορμητισμός έβγαινε από βαθιά μέσα μας. Ξάφνου ο δυνατός θόρυβος ενός καταρράκτη μας έκανε να ουρλιάξουμε. Ουάου!!! Κατεβαίνουμε από τα πλάγια τοιχώματα με αλληλοβοήθεια. Τοποθετούμε τα σακίδιά και τον ρουχισμό μας σε ένα στεγνό πλάτωμα. Οι παλμοί της καρδιάς μας στα ύψη.

        Συναγωνισμός ποιος θα φτάσει πρώτος .Και να! μπαίνει ο πρώτος, ακολούθησαν οι άλλοι. Φωνές εκστασιασμοί .Φωτογραφίες με κινηματογραφική ταχύτητα. Η ορμή του νερού συγκρούεται με την ορμή των ανθρώπων. Τα βίαια νερά του καταρράκτη δαμάζονται από την αχαλίνωτη επιθυμία του ανθρώπου για κάτι πρωτόγνωρο.

Άλλοι χάνονται μέσα στο νερό , άλλοι δέχονται την μαλακτική δύναμη της πτώσης με ανακούφιση και όλοι μαζί φωνάζουμε εξτασιασμένα.. Κανείς δεν θέλει να βγει. Ακόμα και εκείνοι που δείλιαζαν στην κρύα αίσθηση της υδάτινου αγγίγματος, υπέκυψαν στον ενθουσιασμό και τα επιφωνήματα των τολμηρών  εξερευνητών των αισθήσεων. Η αδάμαστη ορμή του νερού δημιουργούσε προβλήματα στα χαλαρά μαγιό , λες και ήθελε να μας κάνει ένα , με τα ενεργειακά φυσικά δρώμενα χωρίς κόκκινες γραμμές και ανθρώπινες παρεμβάσεις.

 Όμως οι όμορφες στιγμές κάποια στιγμή τελειώνουν .Έτσι  και εδώ.

Ο κάθε ένας γεύθηκε το κολατσιό του στο στεγνό ξέφωτο, που λουζόταν από τις χρυσαφένιες και αναγκαίες για την στιγμή ηλιακτίδες.

Στον κατάλληλο χρόνο ο αρχηγός δίνει το σύνθημα για την συνέχεια.

Λιμνούλες, βράχια (μικρά και μεγάλα)-λιασμένα από την δυναμική τριβή του νερού-, τσουρλίθρες, ώσπου να!  ένα δύσκολο πέρασμα. Φυσικά για τους άπειρους και για αυτούς που δεν ήθελαν να νοιώσουν το σοκ της ψυχρολουσίας, πηδώντας από ψηλά στην μαγευτική λίμνη με νερό.

Ανεπανάληπτη εμπειρία για τους καινούργιους. Απρόσμενα συναισθήματα που δεν τα περίμεναν. Άκουσαν ότι είναι προσπελάσιμο και για νέους, δεν περίμεναν όμως να χτυπά η καρδιά τους στα σχετικά εύκολα κατεβάσματα , αλλά για εκείνους μεγάλες προκλήσεις. Αν ήταν μόνοι τους , είμαι σίγουρος ότι δεν θα έπαιρναν ποτέ την απόφαση να τα κατέβουν και μάλιστα με τέτοια ορμή του νερού. Όμως ο ανθρώπινος μιμητισμός επηρέασε και εδώ και  οι φοβίες, ανασφάλειες και δισταγμοί έγιναν παρελθόν. Άλλωστε και οι ψυχολόγοι χρησιμοποιούν παρόμοιες ομαδικές συνεδρίες για ψυχολογικές παρεμβάσεις στους ασθενείς τους. Οπότε ήταν ταυτόχρονα και μια ψυχοθεραπεία.

Έτσι και κάποιος γλιστρούσε χωρίς ασφάλεια ,η λιμνούλα θα΄κανε μεγάλη χαρά ,με την δροσιά που θα του χάριζε.

Αφού η ομάδα ανασυντάχθηκε, συνεχίσαμε την διάσχιση. Τα τοιχώματα όλο και πιο κοντά από πάνω μας, σχεδόν έσμιγαν. Ο ήλιος απών. Μια τεράστια στέγη πάνω μας, σου δημιουργούσε την εντύπωση ότι θα ακουμπούσε στα απέναντι τοιχώματα. Ένας ριψοκίνδυνος άλτης σίγουρα θα περνούσε απέναντι. Θαυμάζαμε το μεγαλείο της φύσης, με τις αρχιτεκτονικά σχεδιασμένες εσοχές και εξοχές που χιλιάδες χρόνια τώρα σμιλεύονται, δημιουργώντας  ένα μοναδικό φυσικό γλυπτό, προκαλώντας τον θαυμασμό μας.

Τα κοράκια και τα άλλα πουλιά ενοχλημένα από την έξωθεν παρέμβαση στην ανάγλυφη κοινωνική ζωή τους , πετούσαν πέρα δώθε , κράζοντας , κελαηδώντας και σφυρίζοντας. Ποιος ξέρει τι να έλεγαν αν μπορούσαμε να μεταφράσουμε τις ανήσυχες φωνές τους.

Ο πολύ δυνατός θόρυβος ενός ακόμη καταρράκτη μας διέκοψε από την γλυπτική μελωδία. Πλησιάζουμε και!!! Ένας τεράστιος , για τα  μέρη τα δικά μας , καταρράκτης.10 περίπου μέτρα. Το μονοπάτι χάνεται. Ο καταρράκτης απροσπέλαστος για τον μέσο πεζοπόρο της ομάδας μας. Τι κάνουμε τώρα; Όλοι στρέφουν τα βλέμματα στον αρχηγό. Εκείνος ήρεμος. Κοιτούσε σε ένα άνοιγμα των βράχων , που έμοιαζε περισσότερο με είσοδο σπηλιάς. Δημιουργία της φυσικής αρχιτεκτονικής του νερού. Κάνει μια κίνηση, ώσπου να!! χάνεται μέσα στο βράχο λες και τον ρούφηξε μέσα του, δημιουργώντας την απορία των υπολοίπων . Σύντομα όμως ένας ένας σκύβοντας πέρασε το σκοτεινό πέρασμα με τις ανάλογες φωτογραφικές πόζες από τον φωτογράφο της παρέας.

Ο ισχυρός θόρυβος του νερού που ακουγόταν μας προετοίμαζε για μια ακόμα μεγαλύτερη εμπειρία. Η έλξη της μεγάλης λίμνης κάτω από τον θορυβώδη καταρράκτη ,τράβηξε τους πιο θαρραλέους. Η ορμή του νερού περισσότερη από τους προηγούμενους καταρράκτες, η φωνές πιο δυνατές, η χαρά και η απόλαυση πιο ισχυρή. Κανείς δεν ήθελε να βγεί, παρά τις εκκλήσεις του αρχηγού για να φύγουμε Ο μαγνήτης τόσο ισχυρός, που αν και κάποιοι προσπάθησαν να εγκαταλείψουν  την υδάτινη παλαίστρα, εκείνη τους τραβούσε ξανά και ξανά κοντά της. Σχεδόν είχαν γεμίσει οι κάρτες των φωτογραφικών μηχανών. .Τι να πρωτοφωτογραφίσει κανείς για να θυμάται;

Μετά από έντονες διαπραγματεύσεις και αφού επικράτησε η λογική, αποφασίσαμε να ολοκληρώσουμε την αποστολή μας. Τέρμα τα συναισθήματα!

Γλιστρώντας σε πέτρινες τσουλήθρες , τσαλαβουτώντας στις λιμνούλες άλλοι με κωμικό  τρόπο-αφού η επαφή με την λιμνούλα γινόταν χωρίς την θέλησή τους μετά από κάποιο γλίστρημα- και άλλοι με αριστοτεχνική τεχνική, φτάνομε στα τελευταία μέτρα της Σαρακίνας.

Το στένεμα είναι τόσο ανάγλυφο! τόσο ενδιαφέρον! με τον χείμαρρο των χρωμάτων , εκθαμβωτικής φαντασμαγορίας, τις θολές δέσμες ηλιαχτίδων, να ξεπροβάλουν που και που ανάμεσα σε σκουρόχρωμα κοιλώματα βράχων, που νομίζει κανείς ότι βρίσκεται σε έκθεση αρχιτεκτονικών  δημιουργημάτων ιδιαιτέρου φυσικού κάλους.

Η περιπλάνησή μας συνεχίστηκε στο επόμενο φαράγγι που τα πέτρινα τοιχώματα διαδέχτηκαν οι καλαμιές και τα αναρριχητικά φυτά. Με τα δικά του χαρακτηριστικά και τις δικές του ξεχωριστές ομορφιές μας πλούτισε τις εμπειρίες μας από μοναδικές στιγμές. Περνώντας το δικό του στενό σήμα κατατεθέν , βγήκαμε επιτέλους στο μέλλον. Όλα ήταν πλέον παρελθόν . Όμως γίναμε ποιο σοφοί . Η φύση σαν επαγγελματίας δάσκαλος, σφυρηλάτησε  μια ακόμα πτυχή  του χαραχτήρα μας.

Τελευταία αίσθηση, από μια ακόμη δραστηριότητα του ορειβατικού μας συλλόγου, που σε λίγο θα είναι ανάμνηση.

Η ολοκλήρωση του προγράμματος έγινε στο Μύρτος, με μια αλμυρή βουτιά ,στα νερά του Λυβικού πελάγους, που μας έβγαλε από το όνειρο και μας έφερε στην πραγματικότητα, σε αναμονή των επόμενων εξορμήσεων του συλλόγου.

Την επόμενη Κυριακή ένα ακόμα φαράγγι μας περιμένει με μοναδικές εμπειρίες σε αυτούς που τολμούν το διαφορετικό. Το Φαράγγι του Καρτερού ή Αστρακιανό φαράγγι. Είστε καλοδεχούμενοι. Φωτογραφίες μπορείτε να δείτε στο blog του Ορειβατικού. www.eos-agn-bio.blogspot.com

Γιώργος Αλέξης- Γυμναστής Ερευνητής