Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΣΠΑΘΙ




ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΣΠΑΘΙ 26-27/2/2011

Γιώργος Αλέξης

            Η αποστολή μας ήταν να πατήσουμε για ακόμα μια φορά την κορυφή Σπαθί (2148 μ,) . Τον χειμώνα οι συνθήκες είναι δύσκολες , γιαυτό μόνο ορειβάτες με εμπειρία  αποτελούν τις ομάδες που στοχεύουν την κορυφή.
            Το Σάββατο το βράδυ καταλύσαμε στο ορειβατικό καταφύγιο του Ορειβατικού Λασιθίου, αφού πρώτα  με τα τζιπ προωθηθήκαμε όσο γινόταν πιο κοντά.. Στο καταφύγιο μέσα  η διαμονή δεν διαφέρει από το σαλόνι του σπιτιού κανενός, αν σκεφτεί κανείς ότι οι υπεύθυνοι έχουν φροντίσει να έχει από ηλεκτρική γεννήτρια  , μέχρι μια τεράστια ξυλόσομπα  , τηλεόραση , τρόφιμα. Μαγειρικά σκεύη , φιάλες υγραερίου για  μαγείρεμα, κρεβάτια  για 12 -20 άτομα  και ανδρικές –γυναικείες τουαλέτες.
 Από τα παράθυρα παρακολουθεί κανείς τον καιρό, που πάνω στο βουνό είναι πάντα απρόβλεπτος και τον βάζει να ονειροπερπατεί σε ένα άλλο κόσμο. Σε ένα κόσμο μακριά  από τον καθημερινό άγχος και   τη σχοιζοφρενίτιδα.
Εμείς είχαμε ένα πραγματικά ενδιαφέρον περιβάλλον , αφού τα πάντα  ήταν αγκαλιασμένα  από το αφράτο ομιχλώδες, υγρό και μουντό φαινόμενο της φύσης. Μέσα  στο καταφύγιο , αφού φροντίσαμε να πυρπολήσουμε  πρώτα μέσα στην σόμπα, κάποια από τα ξύλα που ήταν στοιβαγμένα στην είσοδο του καταφυγίου, για την εξασφάλιση της ζεστασιάς μας όλη νύχτα, σχεδιάσαμε την διατροφή μας. Φτιάξαμε μια  μεγάλη γαβάθα μακαρόνια  με ξυσμένο ανθότυρο,  μπριζολάκια στη σόμπα, σαλάτα με παπούλες και ελιές. Την κάναμε όπως λέει ο λαός ταράτσα.. Ποιος θα φανταζόταν ότι σε ένα ορεινό καταφύγιο θα μπορούσε κανείς να περάσει σαν άρχοντας ; Η κατσαρόλα  με το δίκταμο και το μέλι μας έδωσε μια αγκαλιά ολοκλήρωσης και χαλαρότητας. Όμως η ώρα  ήταν ακόμη 8 το βράδυ. Το λούξ που ανάψαμε φώτιζε πενιχρά όλο το καταφύγιο.
Αποφασίσαμε να βάλουμε την γεννήτρια  μπροστά ,με όση βενζίνη είχε. Μόλις ή γεννήτρια  ξεκίνησε τη δικιά της αποστολή, το καταφύγιο έγινε μέρα και η επαφή με τον έξω κόσμο πραγματικότητα , αφού η τηλεόραση θέλοντας και μη μας έβαλε στον πειρασμό να απατήσουμε την φιλοσοφία μας και να ακούσομε ειδήσεις. Η υπενθύμιση από τον γράφοντα ,σαν εκτελούντα καθήκοντα αρχηγού της αποστολής , για το εγερτήριο , έπεσε στο τραπέζι και σιγά σιγά ο καθένας αποτραβιόταν στον υπνόσακό του για να ξεκουραστεί. Ευτυχώς τα κρεβάτια και τα στρώματα μασ έκαναν να νοιώθουμε σαν στο σπίτι μας.
Το πρωί , αφού όλοι σηκωθήκαμε ,πήραμε γύρω από την σόμπα το τσάι μας. Ετοιμάσαμε τα σακίδια με τα απαραίτητα υλικά για το χιόνι(κραμπόν και πιολέ), κάποια λίγα τρόφιμα  και νερό , το αδιάβροχο, γάντια και σκούφο. Μπήκα μπροστά και η ομάδα των 5 ατόμων ξεκίνησε σιωπηλή την πρωινή της απόδραση προς την κορυφή. Η πορεία μας ήταν προς νότο , κορυφογραμμή από το καταφύγιο και στόχο είχαμε να συναντήσουμε το Ε4 ορειβατικό μονοπάτι μετά από 40 λ. Αυτό και έγινε. Με το που συναντήσαμε το Ε4 άρχισε και το χιόνι να  γίνεται σταδιακά μόνιμη συντροφιά μας. Το σκεπασμένο με χιόνι μονοπάτι ίσα που το αντιλαμβανόταν κάποιος , αλλά οι όρθιοι στύλοι του Ε4 δεν σε άφηναν να κάνεις λάθος. Μέχρι το σημείο βέβαια που σταματήσαμε την πορεία μέσα στο μονοπάτι και αλλάζοντας διεύθυνση προς τα βορειοανατολικά ,μέσα στο ομιχλώδες μουντό χιονισμένο και αφιλόξενο τοπίο. Η οδηγία που έδωσα ήταν να έχουμε οπτική επαφή μέσα στην ομίχλη και να πατούν τα χνάρια του πρώτου. Βέβαια όταν κάποιος ανοίγει δρόμο μέσα στο χιόνι έχει και μια δυσκολία , ανάλογη με το βάθος του χιονιού και φυσικά μια κόπωση που βγαίνει στο τέλος. Ειδικά  όταν χρειάζεται να δημιουργεί με το άρβυλο και τα κραμπόν σκαλοπατάκια στην με μεγάλη κλίση πορεία. Σε κάποιο σημείο που το χιόνι ήταν πιο σκληρό και η κλίση πιο επικίνδυνη έδωσα υποχρεωτική εντολή να βάλει όλη η ομάδα τα κραμπόν( ειδικά πέδιλα με καρφιά που δένουν στα  ημιάκαμπτα άρβυλα για να μη γλιστράει ο ορειβάτης στο παγωμένο χιόνι) . Ο λόγος ήταν ότι , παρά το ότι δεν ήταν παγωμένο το χιόνι και δεν ήταν άκρως απαραίτητη η χρήση κραμπόν, η πρώτη φορά  εμπειρίας σε κλίση με χιόνι , σε δύο μέλη της ομάδας . Με φιλοσοφία «κάλιο το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν » και αφού τους εξήγησα τον τρόπο που θα χρησιμοποιήσουν το πιολέ (ειδικό εργαλείο όμοιο με σκαλιδάκι ) , σε περίπτωση πτώσης και γλιστρήματος πάνω στο χιόνι , αρχίσαμε να περπατάμε τώρα με ρυθμό και με πιο προσεκτική κίνηση προς την κορυφή  και δίπλα ακριβώς από την κόψη. Ουσιαστικά , νότια της κόψης κατά 1-3 βήματα, γιατί βόρεια της κόψης ήταν απότομες και επικίνδυνες ορθοπλαγιές του σπαθιού. Η πορεία προς την κορυφή ήταν μια απόλαυση μέσα στην ομίχλη , πάντα βέβαια με προσοχή να πατάμε καλά και ακολουθώντας τα πατήματα του πρώτου.
Στην κορυφή το τριγωνομετρικό ήταν σχεδόν όλο καλυμμένο με χιόνι. Το βιβλίο θαμμένο μέσα βαθειά  στο χιόνι και δεν μπορέσαμε να γράψουμε την αποστολή μας . Όμως το σημειώσαμε μέσα στην καρδία μας. Κατακτήσαμε μια ακόμα κορυφή. Μια ακόμα κορυφή που δίνει μέσα μας μια νοοτροπία νικητή . Μια νοοτροπία που σε καθοδηγεί να κερδίζεις και να επιτυγχάνεις κορυφές μέσα στην καθημερινότητα. Η φύση είναι ο καλλίτερος δάσκαλός μας . Και όμως την καταστρέφουμε και έτσι οδηγούμαστε στην αυτοκαταστροφή.
Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες παρά το ομιχλώδες περιβάλλον και αφού επικοινωνήσαμε με την αρχηγό του ορειβατικού Ηρακλείου που ήταν στον δρόμο για την κορυφή , διαπιστώσαμε ότι δεν μπορούσαμε να τους περιμένουμε . Αποφασίσαμε να συναντηθούμε στο κατέβασμα. Έτσι και έγινε. Η ομάδα με τους 14 ορειβάτες του Ηρακλείου που ξεκίνησε το πρωί της ίδια μέρας από το Καμινάκι του Οροπεδίου , ακολουθώντας τα έτοιμα πατήματα στο χιόνι , που εμείς είχαμε αφήσει, ήταν 15 λεπτά απόσταση από εμάς στο κατέβασμα. Μόλις μας αντίκρισαν μέσα στην ομίχλη , χάρηκαν πάρα πολύ. Μας περίμεναν να κατέβουμε στο το δικό τους επίπεδο και αφού ανταλλάξαμε ορειβατικούς χαιρετισμούς βγάλαμε μαζί φωτογραφίες.
Οι πορείες των δύο ομάδων ήταν διαφορετικές. Κατεβαίνοντας αλλάξαμε λίγο κατεύθυνση και περάσαμε από την χαλασά  η οποία είχε βέβαια μεγάλη κλίση αλλά το χιόνι ήταν μαλακό και αφού δεν υπήρχαν πέτρες δεν κουραζόταν ιδιαίτερα  τα πόδια. Έτσι κερδίσαμε διαδρομή περίπου ένα τέταρτο για την επιστροφή μας στο καταφύγιο. Στο τέλειωμα της χαλασάς όμως το χιόνι διαδέχτηκε χιονόνερο και μετά βροχή. Οπότε ακολουθώντας την πορεία  προς το καταφύγιο από κορυφογραμμή , για μια ώρα τρώγαμε βροχή, μέχρι που επιτέλους το καταφύγιο μας υποδέχτηκε με την σόμπα ακόμα να καίει . Ενισχύσαμε με ξύλα την σόμπα, αλλάξαμε ρούχα, φτιάξαμε πολύ τσάι και φάγαμε ότι μας είχε απομείνει. Ο καθαρισμός και η παράδοση του καταφυγίου όπως το παραλάβαμε ήταν βασικό μέλημά μας .
Ετσι , μια αποστολή ακόμα με τον ορειβατικό σύλλογο έλαβε τέλος και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη πρόκληση.
Οφείλω να πω ότι τα άτομα που αποτελούσαν την ομάδα ήταν ένα προς ένα αξιόλογα και πειθαρχημένα στις οδηγίες , που σημαίνει ότι τέτοιες ομάδες μπορούν να απολαμβάνουν και να δίνουν παραδείγματα  ομαδικότητας πάνω στο βουνό. Ήταν  χαρά μου που συνόδεψα μια τέτοια ομάδα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου