ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΚΥΠΑΡΙΣΟΔΑΣΣΟΣ
Την Κυριακή το πρωί ακολουθώντας το πρόγραμμα του ορειβατικού συλλόγου, ξεκινήσαμε μια ομάδα 8 ανήσυχων πεζοπόρων για το Κυπαρισόδασσος . Μέσα στην ομάδα ήταν και ο μικρός Γιάννης Καλδίρης 6 ετών καθώς και ο Δημήτρης Καλδίρης 10 ετών. Ο καιρός ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα. Συννεφιά και κρύο πολύ.
Η ομάδα αψηφώντας τις καιρικές συνθήκες , έναντι κάποιων άλλων που μας ακύρωσαν την συμμετοχή τους την τελευταία στιγμή ( άλλοι 8) , έφτασε στο σημείο αφετηρίας.
Ο αρχηγός εκτιμώντας την κατάσταση του καιρού ( ψιλή βροχούλα και ομίχλη που κάλυπτε την κορυφή Τζίβη ) άλλαξε αμέσως πρόγραμμα. Η διαδρομή που θα ακολουθούσαμε θα ήταν μια μεγάλη κυκλική διαδρομή μέσα στο καταπληκτικό Κυπαρισόδασσος με τα ενδημικά κυπαρίσσια και τα πανοραμικά μπαλκόνια του. Στην αλλαγή συνετέλεσε και το ότι είχαμε 2 παιδία στην παρέα . Συγκέντρωσε την ομάδα γρήγορα , γιατί ο παγωμένος αέρας ( 1ο Θερμοκρασία) ξύρισε τα παγωμένα μέτωπα όλων. Ανακοίνωσε την αλλαγή που έγινε αμέσως αποδεκτή και αφού καθόρισε οπισθοφυλακή και έκανε έλεγχο αν υπάρχει το σακίδιο πρώτων βοηθειών έδωσε το εναρκτήριο ερέθισμα, πάμε.
Η διαδρομή ξεκινούσε από τον δρόμο που οδηγεί στο Καθαρό και μετά από ένα σύντομο κατηφόρισμα 2-3 λεπτών εισέρχεται στο απείρου κάλους Κυπαρισόδασσο. Κάτω από πουρνάρια., Πεύκα και κυπαρίσσια , ανηφορίζοντας και κατηφορίζοντας τα πουπουλένια από τα στρώματα πεσμένων φύλων , φιδίσια και ημισκότεινα μονοπάτια, μία σταματούσαμε για φωτογράφιση , σαν νεοκλασάτα ανερχόμενα μοντέλα , και μια βγαίναμε στα πανοραμικά μπαλκόνια του δάσους, ατενίζοντας από ψηλά την πανέμορφη και ακριβοθώρητη θέα.
Θέλαμε κάπου 1,5 ώρες για να ολοκληρώσουμε την περιδιάβαση των πολυπερπατημένων από τους προγόνους μας μονοπατιών του δάσους, ώσπου ξαφνικά είδαμε την ομίχλη να κατεβαίνει χαμηλά και να μας κυκλώνει. Ευτυχώς ο αρχηγός ήξερε που πήγαινε , και γνώριζε καλά τα μονοπάτια και έδωσε μια νότα θάρρους και χαράς μαζί , ξεκινώντας από τους μικρούς εξερευνητές, που ήταν για μας έμπνευση κουράγιου .
Περπατώντας μέσα στην ομίχλη και μπαίνοντας σε ένα σημαδεμένο μονοπάτι, που όμως πάλι πρέπει να έχεις κάποιες εμπειρίες για να μπορέσεις μέσα στην ομίχλη να βρεις τα σημάδια, απολαμβάναμε την ομορφιά της φύσης που έχουμε δίπλα μας και όμως πολλοί δεν την αξιολογούν κατάλληλα για να την γευτούν.
Οι φωτογραφίες που τραβιόντουσαν ήταν άλλο πράγμα. Είχαμε στην παρέα 2 ταυτόχρονα, εραστές της φωτογραφικής τέχνης , μάλιστα ο ένας υπήρξε επαγγελματίας. Οπότε μπορεί να φανταστεί κανένας, τι και πόσες, ενδιαφέρουσες , πόζες έκλεψαν από το φωτομοντέλο φύση. Ήταν τόσο , μα τόσο επαγγελματίας μοντέλο η ζωογόνα φύση που οι φωτογράφοι έχασαν τον λογαριασμό, μαζί και το μυαλό τους . Άλλοτε με τον ήλιο να φωτοσκιάζει τα πλάνα τους , άλλοτε με την ομίχλη να μουντώνει την εικόνα , άλλοτε με τις ψιχάλες της βροχής που έδιναν μια νότα υγρού , σάπιου, φυσικού, αρώματος, πλημμύρισαν την ηλεκτρονική μνήμη των φωτογραφικών μηχανών τους , με όμορφες στιγμές . Κρίμα που αυτές οι στιγμές είναι ήδη παρελθόν .
Προχωρώντας και μερικές 10δες μέτρα πριν από τον τερματισμό , πάνω στον Δάμακα , ο μικρός Δημήτρης είδε τον δρόμο. Μια ανάσα ανακούφισης ξέφυγε από το στόμα του. Φτάσαμε στον δρόμο , όπου μέσα από την ομίχλη βγήκε ένα αγροτικό αυτοκίνητο. Η καρότσα του μας χώρεσε όλους , με τα παιδιά μέσα . Μόλις κατεβήκαμε παγωμένοι από το αγροτικό και μπήκαμε στα αυτοκίνητά μας , είχαμε μια ακόμα εμπειρία προσθέσει στην νοοτροπία μας.
Περιμένουμε πως και πως για την επόμενη οργανωμένη δραστηριότητα του συλλόγου για να αποδράσουμε ξανά , παρασύροντας και άλλους μαζί μας , για να νοιώσουν αυτά που εμείς εκεί πάνω βιώνουμε και δεν μπορούν να μεταφερθούν με λόγια ή με γράμματα στο χαρτί.
Για όσους ενδιαφέρονται να δούν φωτογραφίες τις δραστηριότητας μπορούν να επισκεφτούν το blog του συλλόγου www.eos-agn-bio.blogspot.com
Γιώργος Αλέξης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου