ΜΕ ΟΔΗΓΌ ΤΟΝ ΛΕΩΝΊΔΑ
Ο ορειβατικός σύλλογος με πρωτοβουλία του Κλώντζα Λεωνίδα περπάτησε για άλλη μια φορά στην κορυφή του Αφέντη , την παραμονή της εορτής του.
Ανάβαση στην κορφή του Αφέντη Χριστού (2.141 μέτρα)
Παραμονή του Αφέντη Χριστού την Πέμπτη και η Εκκλησία μας γιόρταζε τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Πολλά μικρά εκκλησάκια υπάρχουν σε όλο το Νομό και τα περισσότερα βρίσκονται σε «ψηλά σημεία» (η Μεταμόρφωση έλαβε χώρα σε ψηλό όρος, στο όρος Θαβώρ, που σημαίνει «έλευση φωτός»). Το πιο εντυπωσιακό, αλλά και πιο δύσκολα προσβάσιμο εκκλησάκι του Νομού μας, είναι αυτό που βρίσκεται στη κορφή «Αφέντης Χριστός» στο σύμπλεγμα της Οροσειράς Δίκτης νότια των κορυφών Σπαθί και Λάζαρος. Το εκκλησάκι βρίσκεται στα 2.141 μέτρα, τη δεύτερη ψηλότερη κορφή του νομού μας. Πρώτη είναι το Σπαθί, μόλις 6 μέτρα πιο ψηλή, 2.147 μέτρα. Κάτω και Πάνω Σύμη
Φέτος ήταν αρκετοί αυτοί που αποφάσισαν να ταλαιπωρηθούν, για να ανάψουν ένα κεράκι στο μικρό εκκλησάκι του Αφέντη. Δεκαπέντε αναβάτες, μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου ξεκίνησαν το μεσημέρι της Πέμπτης με προορισμό το Οροπέδιο του Ομαλού. Περάσαμε την Ιεράπετρα, το Μύρτος, τα «καμένα χωριά» και φτάσαμε στην Κάτω Σύμη, η οποία διοικητικά ανήκει στο Νομό Ηρακλείου. Ένα χιλιόμετρο πιο πάνω και ανατολικά βρίσκεται η Πάνω Σύμη, που ανήκει στο Νομό Λασιθίου. Μετά από μια μικρή στάση συνεχίσαμε το δρόμο μας (40 λεπτά ακόμα) μέχρι το Οροπέδιο του Ομαλού, μια πορεία ανηφορική και πανέμορφη ανάμεσα στα πεύκα και στα πολλά μελίσσια.
Ο Ομαλός
Το οροπέδιο του Ομαλού βρίσκεται σε υψόμετρο 1.350 μέτρων και έχει μήκος περίπου 4,5 χιλιόμετρα και πλάτος 600 μέτρα. Το χειμώνα δημιουργείται στο κέντρο του μια μικρή λίμνη, που αποστραγγίζεται σταδιακά μέχρι να απορροφηθεί εντελώς το καλοκαίρι. Το τοπίο είναι εξαιρετικό όλες τις εποχές του χρόνου, καθώς αλλάζει μορφές, από χιονισμένο γίνεται καταπράσινο και λουλουδιασμένο και από γυμνό σε αλπικό με τη λίμνη στο εσωτερικό του. Η πρόσβαση με αυτοκίνητο γίνεται από τα χωριά Έμπαρος, Κάτω Σύμη και Αμιρά.
Η ανάβαση
Στις 4 και 20 το απόγευμα ξεκινήσαμε την ανάβαση, μια πορεία μεγάλη και επίπονη. Υπάρχουν τρεις διαφορετικές πορείες που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε μέχρις εκεί. Η πρώτη ξεκινά από το Οροπέδιο του Λιμνάκαρου (πάνω από το Οροπέδιο Λασιθίου) και ακολουθώντας το ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4 ανεβαίνουμε μέχρι το διάσελο προς Σελάκανο. Από εκεί ακολουθώντας άλλο μονοπάτι ανεβαίνουμε στα 2.141 μέτρα. Οι ώρες της πορείας είναι 5.5. Η δεύτερη πορεία ξεκινά από το Οροπέδιο της Λαπάθου (μεταξύ Μεταξοχωρίου και Σύμης). Αυτή η διαδρομή είναι πιο ομαλή και γίνεται σε 3.30 ώρες.
Η τρίτη επιλογή είναι αυτή που ακολουθήσαμε εμείς, από τον Ομαλό. Είναι η πιο σύντομη διαδρομή (3 ώρες), αλλά συνάμα και η πιο ανηφορική.
Στα 2.141 μέτρα!
Στην αρχή υπάρχουν κάποια δένδρα για λίγη σκιά, αλλά μετά από μια ώρα το τοπίο ήταν αλπικό, με χαλασές και χαμηλούς θάμνους. Όσο ανεβαίναμε, τόσο περισσότερο μας εντυπωσίαζε η φύση, αλλά προ πάντων η εκπληκτική θέα. Μετά από 3 ώρες και 15 λεπτά συνεχούς ανάβασης, πατήσαμε την κορφή, λίγη ώρα πριν ο παπάς χτυπήσει την καμπάνα για να αρχίσει ο Εσπερινός. Ήμασταν κουρασμένοι, αλλά ευτυχισμένοι που αξιωθήκαμε και φέτος να ανέβουμε στη ψηλή αυτή κορφή.
Ας αφήσουμε τον Ανδρέα να μας περιγράψει (www.pezopories.blogspot.com) τις πρώτες εντυπώσεις του:
«Η θέα από την κορυφή είναι απερίγραπτη. Ο νομός Λασιθίου από τη μια μεριά και η υπόλοιπη Κρήτη από την άλλη. Ο ορεινός όγκος της Δίκτης, του ιερού βουνού που γέννησε τον Δία, βρισκόταν κάτω από τα πόδια μας και μόνο η κορυφή Σπαθί ήταν λίγα μόλις μέτρα πιο ψηλά από εμάς. Περιμένοντας να ξεκινήσει ο Εσπερινός, η δύση του ηλίου μας χάρισε ένα μοναδικό θέαμα, καθώς, όταν ο ήλιος έδυσε μέσα στα σύννεφα, δίπλα του ξεπρόβαλε η κορυφή του Ψηλορείτη, λες και ήθελε με το επιβλητικό ύψος της να μας δείξει ότι οι κορυφές, που κατακτούμε δεν τελειώνουν ποτέ...». Πράγματι η θέα από εκεί ψηλά αποζημιώνει τον αναβάτη, τον κάνει να ξεχνά όλη την ταλαιπωρία και να ευχαριστεί το Θεό που του έδωσε τη δύναμη να ανέβει εκεί ψηλά. Φέτος οι επισκέπτες ήταν αρκετοί και σε αντίθεση με πρόπερσι (πέρυσι δεν πήγαμε), υπήρχαν πολλές αρτοκλασίες και μια από αυτές ήταν του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου (με την φροντίδα του Γιώργου Σταυρακάκη). Επίσης, φέτος ήταν τρεις οι νεαροί παπάδες, που ανέβηκαν για τον Εσπερινό.
Η κατάβαση
Οι περισσότεροι προσκυνητές κρατούν σκηνές και υπνόσακους και διανυκτερεύουν σε κάποια υπήνεμα σημεία γύρω από την κορυφή. Η δικιά μας ομάδα μετά το τέλος του Εσπερινού πήρε το δρόμο της επιστροφής, γιατί δεν είχαμε σκοπό να διανυκτερεύσουμε.
Γρήγορα «έπεσε» το σκοτάδι και αναγκαστικά έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τους φακούς, που όλοι μας κρατούσαμε. Η κατάβαση τη νύχτα είναι δύσκολη και προσωπικά τη θεωρώ πιο κουραστική και επικίνδυνη από την ανάβαση.
Ήταν μεσάνυχτα, όταν επιστρέψαμε στα αυτοκίνητά μας, όμως η κατάκτηση αυτής της δύσκολης κορφής μας είχε δώσει μια μοναδική ψυχική ευφορία, που μόνο όσοι τη ζήσουν μπορούν να καταλάβουν. Ευτυχώς και φέτος στην επιστροφή από την Κάτω Σύμη (γύρω στη 1 το πρωί) βρήκαμε ταβέρνα ανοιχτή και – πολύ πεινασμένοι – γευτήκαμε τα περίφημα συμιακά φασολάκια κάτω από πλατάνια και τρεχούμενα νερά.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ
Φέτος ήταν αρκετοί αυτοί που αποφάσισαν να ταλαιπωρηθούν, για να ανάψουν ένα κεράκι στο μικρό εκκλησάκι του Αφέντη. Δεκαπέντε αναβάτες, μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου ξεκίνησαν το μεσημέρι της Πέμπτης με προορισμό το Οροπέδιο του Ομαλού. Περάσαμε την Ιεράπετρα, το Μύρτος, τα «καμένα χωριά» και φτάσαμε στην Κάτω Σύμη, η οποία διοικητικά ανήκει στο Νομό Ηρακλείου. Ένα χιλιόμετρο πιο πάνω και ανατολικά βρίσκεται η Πάνω Σύμη, που ανήκει στο Νομό Λασιθίου. Μετά από μια μικρή στάση συνεχίσαμε το δρόμο μας (40 λεπτά ακόμα) μέχρι το Οροπέδιο του Ομαλού, μια πορεία ανηφορική και πανέμορφη ανάμεσα στα πεύκα και στα πολλά μελίσσια.
Ο Ομαλός
Το οροπέδιο του Ομαλού βρίσκεται σε υψόμετρο 1.350 μέτρων και έχει μήκος περίπου 4,5 χιλιόμετρα και πλάτος 600 μέτρα. Το χειμώνα δημιουργείται στο κέντρο του μια μικρή λίμνη, που αποστραγγίζεται σταδιακά μέχρι να απορροφηθεί εντελώς το καλοκαίρι. Το τοπίο είναι εξαιρετικό όλες τις εποχές του χρόνου, καθώς αλλάζει μορφές, από χιονισμένο γίνεται καταπράσινο και λουλουδιασμένο και από γυμνό σε αλπικό με τη λίμνη στο εσωτερικό του. Η πρόσβαση με αυτοκίνητο γίνεται από τα χωριά Έμπαρος, Κάτω Σύμη και Αμιρά.
Η ανάβαση
Στις 4 και 20 το απόγευμα ξεκινήσαμε την ανάβαση, μια πορεία μεγάλη και επίπονη. Υπάρχουν τρεις διαφορετικές πορείες που μπορούμε να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε μέχρις εκεί. Η πρώτη ξεκινά από το Οροπέδιο του Λιμνάκαρου (πάνω από το Οροπέδιο Λασιθίου) και ακολουθώντας το ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4 ανεβαίνουμε μέχρι το διάσελο προς Σελάκανο. Από εκεί ακολουθώντας άλλο μονοπάτι ανεβαίνουμε στα 2.141 μέτρα. Οι ώρες της πορείας είναι 5.5. Η δεύτερη πορεία ξεκινά από το Οροπέδιο της Λαπάθου (μεταξύ Μεταξοχωρίου και Σύμης). Αυτή η διαδρομή είναι πιο ομαλή και γίνεται σε 3.30 ώρες.
Η τρίτη επιλογή είναι αυτή που ακολουθήσαμε εμείς, από τον Ομαλό. Είναι η πιο σύντομη διαδρομή (3 ώρες), αλλά συνάμα και η πιο ανηφορική.
Στα 2.141 μέτρα!
Στην αρχή υπάρχουν κάποια δένδρα για λίγη σκιά, αλλά μετά από μια ώρα το τοπίο ήταν αλπικό, με χαλασές και χαμηλούς θάμνους. Όσο ανεβαίναμε, τόσο περισσότερο μας εντυπωσίαζε η φύση, αλλά προ πάντων η εκπληκτική θέα. Μετά από 3 ώρες και 15 λεπτά συνεχούς ανάβασης, πατήσαμε την κορφή, λίγη ώρα πριν ο παπάς χτυπήσει την καμπάνα για να αρχίσει ο Εσπερινός. Ήμασταν κουρασμένοι, αλλά ευτυχισμένοι που αξιωθήκαμε και φέτος να ανέβουμε στη ψηλή αυτή κορφή.
Ας αφήσουμε τον Ανδρέα να μας περιγράψει (www.pezopories.blogspot.com) τις πρώτες εντυπώσεις του:
«Η θέα από την κορυφή είναι απερίγραπτη. Ο νομός Λασιθίου από τη μια μεριά και η υπόλοιπη Κρήτη από την άλλη. Ο ορεινός όγκος της Δίκτης, του ιερού βουνού που γέννησε τον Δία, βρισκόταν κάτω από τα πόδια μας και μόνο η κορυφή Σπαθί ήταν λίγα μόλις μέτρα πιο ψηλά από εμάς. Περιμένοντας να ξεκινήσει ο Εσπερινός, η δύση του ηλίου μας χάρισε ένα μοναδικό θέαμα, καθώς, όταν ο ήλιος έδυσε μέσα στα σύννεφα, δίπλα του ξεπρόβαλε η κορυφή του Ψηλορείτη, λες και ήθελε με το επιβλητικό ύψος της να μας δείξει ότι οι κορυφές, που κατακτούμε δεν τελειώνουν ποτέ...». Πράγματι η θέα από εκεί ψηλά αποζημιώνει τον αναβάτη, τον κάνει να ξεχνά όλη την ταλαιπωρία και να ευχαριστεί το Θεό που του έδωσε τη δύναμη να ανέβει εκεί ψηλά. Φέτος οι επισκέπτες ήταν αρκετοί και σε αντίθεση με πρόπερσι (πέρυσι δεν πήγαμε), υπήρχαν πολλές αρτοκλασίες και μια από αυτές ήταν του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου (με την φροντίδα του Γιώργου Σταυρακάκη). Επίσης, φέτος ήταν τρεις οι νεαροί παπάδες, που ανέβηκαν για τον Εσπερινό.
Η κατάβαση
Οι περισσότεροι προσκυνητές κρατούν σκηνές και υπνόσακους και διανυκτερεύουν σε κάποια υπήνεμα σημεία γύρω από την κορυφή. Η δικιά μας ομάδα μετά το τέλος του Εσπερινού πήρε το δρόμο της επιστροφής, γιατί δεν είχαμε σκοπό να διανυκτερεύσουμε.
Γρήγορα «έπεσε» το σκοτάδι και αναγκαστικά έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε τους φακούς, που όλοι μας κρατούσαμε. Η κατάβαση τη νύχτα είναι δύσκολη και προσωπικά τη θεωρώ πιο κουραστική και επικίνδυνη από την ανάβαση.
Ήταν μεσάνυχτα, όταν επιστρέψαμε στα αυτοκίνητά μας, όμως η κατάκτηση αυτής της δύσκολης κορφής μας είχε δώσει μια μοναδική ψυχική ευφορία, που μόνο όσοι τη ζήσουν μπορούν να καταλάβουν. Ευτυχώς και φέτος στην επιστροφή από την Κάτω Σύμη (γύρω στη 1 το πρωί) βρήκαμε ταβέρνα ανοιχτή και – πολύ πεινασμένοι – γευτήκαμε τα περίφημα συμιακά φασολάκια κάτω από πλατάνια και τρεχούμενα νερά.
ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΛΩΝΤΖΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου